Elaine Mak
Sinds het verschijnen van Carel Stolkers artikel ‘Ja, geléérd zijn jullie wel!’ in 2003 is er heel wat inkt gevloeid in het debat van rechtswetenschappers over de methode(n) en de kwaliteit van onderzoek op ons vakgebied. De beperkte successen van rechtswetenschappers in de verwerving van onderzoekssubsidies bij onder andere NWO en de European Research Council zijn daarbij een belangrijke aanjagende factor geweest. In het afgelopen decennium heeft dit volgens gerenommeerde rechtswetenschappers, zoals Jan Smits en Jan Vranken, geresulteerd in een identiteitscrisis waarin ter discussie staat of we de juiste onderwerpen oppakken en de juiste vragen stellen en of onze onderzoeksmethoden wel aan de maat zijn. De rechtswetenschap loopt collectief het gevaar weg te zakken in een Calimerocomplex ten opzichte van andere wetenschappelijke disciplines, aldus zowel Stolker als Smits. Stolker heeft opgeroepen tot een meer reflexieve houding, waarin rechtswetenschappers meer nadenken over de eigen discipline en de plaats ervan in de universiteit. Smits houdt ons voor dat we veel beter aan de buitenwacht moeten duidelijk maken wat juridisch onderzoek zo belangrijk maakt en waarom dit betrokken moet worden bij grote onderzoeksthema’s en in het maatschappelijke debat. Een groep rechtswetenschappers aan Nederlandse universiteiten, waaronder de auteur van dit stuk, heeft zich de hierboven geschetste ontwikkelingen aangetrokken. Dit blog doet een aanzet tot verdere discussie.